29 Aug 2014

Cycle of my life

That day, old man was leaving us, forever!!!

I heard my mother calling relatives and friends, one-by-one, on phone and telling the news in sobbing voice, “They will take out ventilator today at around 3 PM. You may come to see him before that.”
 

A week before that day, when he was taken to hospital, my father was helping grandpa to lie on back seat of our car. I could not forget grandpa’s last unanswered reply when I, while trying to control my tears, asked my mother whether he would be all right. Grandpa called me by weak gesture and softly caressed my hair as he generally used to do. But, very soon, his hand slipped away from my head, holding left part of his chest to unsuccessfully stop the rising pain. He was struggling to breathe normally. He was the same man who once almost ran to market in heavy rain to buy inhaler for me, when I lost the one in school and was little breathless because of asthma I had. But when it came to him that day I could not do much but just cried. My mother embraced me saying grandpa would come back soon.

A night before that day, at hospital’s reception my mother was consoling my distressed looking father to accept the destiny, “it has to happen one day.” I did not understand what it meant but simply closed my eyes and prayed God to let my grandpa be well soon. My grandpa once told me that prayers from children are pure and they surely reach God. But it did not happen, perhaps.

That day, we reached hospital at 1 PM. We went inside. Security at reception did not stop me that day. I was following my mother trying to meet her pace, climbing stairs, to ICU where grandpa was admitted. A nurse guided us to a room. After a long week gap I saw my grandpa — my best friend. Grandpa was sleeping peacefully on hospital bed. There were many small TV and radio alike boxes with tiny lights. Few boxes were making “beep-beep” sound in rhythm. I knew that the sound was fading heart beats of my best friend — my grandpa. Then I saw my father, with red and swollen eyes, sitting closure to grandpa’s bed. My mother could not control herself. She started sobbing loudly kneeling at my father shoulder. My father gently stood up and took my crying mother out of the room.

I was left alone with the most adorable man of my life. I went closure to him, where my father was sitting just few seconds back. I watched the face of my dear grandpa. There was no pain — it was calm and composed. Even with few plastic tubes in his nose and mouth and a white foggy gas mask on it, I found his face quite charming and graceful. I started caressing grandpa’s hair. I wished that he utter my name… just once… It was the same mouth that told me so many stories, every day, until I slept. I was waiting for his eyes to be opened… to see me last time… but he continued sleeping… these were the old eyes that never got tired enjoying watching my toys, my drawing, my homework, my mark sheets… Then I looked at his hand. It was same hand that used to caress my hair. I held his palm in my both hand. I tried measuring my palm with his. Nothing had changed. His palm was still larger than mine. I touched his index finger… I held it last time… holding it always assured me safe feeling in busy markets and crowded places…

I took out my inhaler from my pocket and kept it on a nearby table where already many medicines were kept scattered. I remembered once my grandpa told me that the inhaler was my life saviour… I murmured in grandpa’s ear, “Don’t worry Grandpa, you would get well soon. I kept here inhaler to save you.”…

“It’s a boy” exhilarated voice of my father brought me back in my present. Today, after eighteen years later, on the same floor of the same hospital I found my father rushing towards a nurse who was carrying a just born baby. “What are you doing there… come… look at him… he resembles ‘ditto’ your grandpa”, almost shouted my father in excessive excitement, carefully holding the baby in his arms.

But I saw my grandpa in my father more than in my just born son. A new cycle of life has started… to repeat itself once again

Photo credit: faustfoundation
          Your story club

ಒ೦ದು ಪ್ರೇಮ ಕಥೆಯು (ಭಾಗ-೧)

             ಎ೦ಬತ್ತು ವರ್ಷ ಮುಪ್ಪಿನಲ್ಲು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎದ್ದು ಸ್ಥ್ನಾನ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಗಾಢ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ suit ಧರಿಸಿ ಹೊರಬ೦ದ ಡಾ.ವಿಶಾಲಗೌಡ ಅಲ್ಲಿ ನೇತು ಹಾಕಿದ್ದ ಕಡು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ರೇ‍ಷ್ಮೆ ಸೀರೆ ಅವರಿಗೆ ಸುಮಾರು 64 ವರ್ಷ ಹಿ೦ದಿನ ನೆನಪಿನ೦ಗಳಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಗಿತ್ತು. ಆ ದಿನ ಅವರು ಅವರ ಜಗತ್ತಿನ ವಿಶ್ವಸು೦ದರಿಯನ್ನು ಕ೦ಡ ದಿನ...
 ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದ ದು೦ಡನೆಯ ತಲೆಗೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಕಟಿದ ತುರುಬು,ಅದರ ಹಿ೦ಬದಿಗೊ೦ದು ಚಿಟ್ಟಯ ಕ್ಲಿಪ್ , ಉತ್ತರಾಷಡದ ಮಳೆಯ೦ತೆ ಹೊಳೆಯುವ ವಜ್ರದ ಹರಳಿನ ಬೆ೦ಡೋಲೆ, ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಚ೦ದ್ರನನ್ನು ನಚಿಸುವ೦ತ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಬಿ೦ದಿ,ಈಗ ತಾನೇ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗು ಪಿಳಿ ಪಿಳಿಯ೦ತೆ ನೋಡುವ ಕಣ್ಣುಗಳು, ನಗುವಾಗ ಕೆನ್ನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚಾಗುವಷ್ಟು ಸು೦ದರವಾಗಿ ಮೂಡುವ ಗುಳಿ,ಇವೆಲ್ಲದರ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ತುಟಿಗಳಿಗೆ ಬಳಿದ ರ೦ಗು , ನೀಳವಾದ ತೋಳುಗಳಿಗೆ ಅವಳು ತೊಟ್ಟ ನೀಲಿ ಚೂಡಿದಾರ್. my god!!!! ಡಾ.ವಿ‍ಶಾಲ್ ಗೌಡರು ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೊದಲ ನೋಟದಲ್ಲೆ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಿ೦ದರು. ತಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ಸು೦ದರವಾದ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತೆನೆ೦ದು ಊಹೆ ಕೂಡ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ ಡಾ.ಗೌಡರು..
     ಅವಳದೇ ನೆನಪಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜು ಮು೦ದೆ ಇದ್ದ ಪಾರ್ಕ್ ನಲ್ಲಿ ಅದೇನು ಗೀಚುತ್ತದ್ದರೋ ನಮ್ಮ ವಿಶಾಲ್,ಅದನ್ನು ನೋಡಿದವಳೇ ನಾಚಿದ್ದಳು "ಐಶ್ವರ‍್ಯ" ಆ ಸೂರ್ಯ ಅವಳ ಕೆನ್ನೆಯನ್ನೂ ಕೆ೦ಪಾಗಿಸಿದ್ದ.ಆ ಕ್ಷಣ ಡಾ.ವಿಶಾಲ್ ಗೌಡರಿಗೆ ಅನಿಸಿದ್ದು ಈ ಕ್ಷಣ ಕಾಣೆಯಾಗದೇ ಹಾಗೆ ಇರಲಿ ಅ೦ತ!!
    ಕೆ೦ಪಾದ ಸೂರ್ಯ,ಕೆ೦ಪಾದ ಕೆನ್ನೆ ತ೦ಪಾಗಿಸಿತ್ತು ವಿಶಾಲ್ ನನ್ನು..ಮುಗಿಗೆ ಮತ್ತಿಡುತ್ತಿದ್ದ ಮು೦ಗುರುಳು, ಮುತ್ತಿಡುಸುತ್ತಿದ್ದ ತೆಳುವಾದ ಗಾಳಿ, ಆ ಅದೆಷ್ಟು ಚೆ೦ದ!! ಗಾಳಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ಬರಲಿ ಅ೦ದುಕೊ೦ಡರು ಡಾ.ವಿ‍ಶಾಲ್ ಗೌಡರು , ಅವಳ ರೂಪ ವಿಶಾಲ್ ನ ಕಣ್ಣ ಗೊ೦ಬೆಯೊಳಗೆ ಹಚ್ಚೆಯಾಗಿ ಹರಡಿ ಕು೦ತಿತ್ತು, ಇಷ್ಟು ದಿನ ತಾನು , ತನ್ನ ಓದು,ತನ್ನ ಬರಹ ಅ೦ತ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ ವಿಶಾಲ್ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಒ೦ದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆಗೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡರು...

                                              ಪ್ರೀತಿಯೆ೦ದರೆ ನೀ.....
                                              ಭಾವಗಳ ಪ್ರತಿರೂಪ ನೀ....
                                               ಧನ್ಯತೆಯ ಭವ ನೀ....
                                               ಮಾತು ಧಾತುವಿನ ಸಮ್ಮಿಲನ ನೀ..

ಇಷ್ಟು ದಿನ ಕಾಣದ ಆ ಹುಡುಗಿ ವಿಶಾಲ್ನ ಕಣ್ಣಗೆ ಪದೇ ಪದೇ ಕಣಿಸಿಕೊ೦ಡಳು, ಕಾಲೇಜು ಕ್ಯಾ೦ಟಿನಲ್ಲಿ ಲೈಬ್ರರಿಯಲ್ಲಿ, ಗ್ರೌ೦ಡನಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರು ಅವಳೇ ಐಶ್ವರ‍್ಯ, ವಿಶಾಲ್ಗೆ ಕನಸಿನ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅ೦ದೇ ಮನೆಗೋಗಿ ಅವಳಿಗಾಗಿ ಪತ್ರ ಬರೆದರು, ಆಚೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚಿಸುವಷ್ಟು ಮಳೆ ಓಳಗೆ ತನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಧೊ.. ಎ೦ದು ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಳೆ ಇಷ್ಟು ಸಾಕಗಿತ್ತು ವಿಶಾಲ್ ನನ್ನು ಕವಿಯಗಿಸಲು, ತನ್ನ ಕೈಗಳ ವೇಗಕ್ಕಿ೦ತ ಅವರ ಮನಸ್ಸುನಿ೦ದ ಪ್ರೇಮ ಪದಗಳು ಹೊರ ಹೊಮ್ಮುತ್ತಿತ್ತು , ಕೇವಲ ಐದು ನಿಮಿಷದಲ್ಲೆ  ಐದು ಪುಟಗಳ ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರ ಬರೆದುಬಿಟ್ಟರು ಡಾ.ವಿಶಾಲ್ ಗೌಡರು!!! ಅವರು ಆ ಐದು ಪುಟದ ಬರ್ತಿ ಎರಡು ಪುಟವನ್ನು ಅವಳ ನಗುವಿಗೆ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಿ ವರ್ಣಿಸಿದರು...
  ಮರುದಿನವೇ ಅವಳ ಮು೦ದೆ ನಿ೦ತು  propose ಮಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಹೊರಟರು ಡಾ.ವಿ‍ಶಾಲ್ ಗೌಡರು , ಐಶ್ವರ‍್ಯಳ ಮು೦ದೆ ನಿ೦ತಾಗ ಅವರ ಹೃದಯ ussain Boltಗೆ ಪೈಪೋಟಿಗಿಳಿದ೦ತೆ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು, ಪತ್ರ ಅವಳ ಮುದ್ದದ ಕೈಗೆ ನೀಡಿದವರೆ ಆ ಹೃದಯದ ಬಡಿತಕ್ಕೆ ಪೈಪೋಟಿನೀಡುವ೦ತೆ ಓಡಿಹೊದರು ಡಾ.ವಿ‍ಶಾಲ್ ಗೌಡರು , ಆಕೆಗೆ ಏನು ನಡಿಯುತ್ತಿದೆ ಎ೦ದು ಗೊತ್ತಗುವಷ್ಟರಲ್ಲೆ ಮಳೆಯಾಟ ಆರ೦ಭ, ಲೈಬ್ರರಿಗೆ ಹೋದವಳೇ ಆ ಪತ್ರ ಓದಲಾರ೦ಬಿಸಿದಳು, ಹೊರಗಿನ ಮು೦ಗಾರಮಳೆ ಅವಳ ಕೈಯಲಿದ್ದ ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರ ಅವಳ ನವೀರಾದ ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಆ ಗುಳಿಯ ನಗು ಬೀರದೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಪತ್ರ ಓದಿದ ಅವಳ ಹೃದಯದಲ್ಲು ಪ್ರೀತಿ ಮೊಳಕೆ ಹೊಡೆಯಿತು. It was her first crush....rather a first love which did not ended!!! ಮೊದಲ ಪ್ರೇಮ ಘಟಿಸುವುದೇ ಅಗ೦ತೆ ಅರೆನದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಮಗು ವಿನಾಕಾರಣ ನಕ್ಕ೦ತೆ...(ಮು೦ದುವರಿಯುತ್ತದೆ-to be continued)

22 Aug 2014

ಅನಂತ ಅಸ್ತಂಗತ..

ಆಕಾಶವೇ 
ಕಂಬನಿಗರೆದು
ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ 
ಅಶ್ರು:ತರ್ಪಣ 
ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು 

ಸಾವಿಗೂ 
ಪಟಾಕಿ ಸಿಡಿಸಿ 
ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದರೆ... 
ಬಿಡಿ ಆತ
ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ ..

ಸಾವಿನ ಸುದ್ದಿಯ 
ಬಿತ್ತರದಲ್ಲೂ 
ದಂಡಿ ಉಡುವ ಉಣ್ಣುವ 
ಜಾಹಿರಾತುಗಳೇ 
ಆತ ಸತ್ತಿಲ್ಲ.... 

ಸಾವೊಂದು 
ಎದೆಯಲ್ಲಿಸಂಕಟ 
ಹುಟ್ಟಿಸದಿದ್ದರೆ
ಅದು ಬದುಕಲ್ಲ 
ಸಾವು
'ಅನಂತನಂತ್ಯ'

20 Aug 2014

Love: which never ends (part1)

     ಅವನನ್ನು ನೋಡಿದ್ದು 50 ವರ್ಷಗಳ ಹಿ೦ದೆ,  yes 50 years ago , ನಾನು ಬಸವನಗುಡಿಯ bugle rock ಪಾರ್ಕ್ನಲ್ಲಿ ಕುತಿದ್ದೆ...ಅಲ್ಲಿ ಬ೦ದವನೆ ಈ smart 5.6" ಆಡಿ ಎತ್ತರದ ಹುಡುಗ, he was damn handsome like a HARRY in harry potter movie!!! ಮೊದಲ lookನಲ್ಲೆ ಅವನನ್ನು ಪೀತಿಸಲು ಶುರು ಮಾಡ್ದೆ ಅನಿಸುತ್ತೆ .. ಅವನು ದಿನ ಆ ಪಾರ್ಕನ ಒ೦ದು ಭಾಗದಲ್ಲಿ dance practice ಮಾಡಕ್ಕೆ ಬಾರ್ತನೆ ಅ೦ಥ ಗೊತ್ತದದಿನದಿ೦ದ ಪ್ರತಿದಿನ ಸ೦ಜೆ ಐದಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿ ಹಾಜರು, ಹಸಿರಿನಿ೦ದ ಕೂಡಿದ್ದ ಪಾರ್ಕ್ ನ ಕಲ್ಲು ಬ೦ಡೆ ಮೇಲೆ ಕೂತು ನನ್ನ ಪ್ರಿತಿಯ ಕೋತಿಯನನ್ನು ನೊಡ್ತಾಯಿದ್ದೆ (ಏನು ಇವಳು ಕೋತಿ ಅ೦ತಿದ್ದಳೆ ಅ೦ದ್ರ) ನಿಜ ಅವನು B-boying practice ಮಡ್ತಿದಿದ್ದು ನನಗೆ ಕೋತಿ ಅದರಲ್ಲು ಮುದ್ದು ಕೋತಿ jump ಮಾಡೋ ಆಗೆ ಕಾಣ್ತಿತ್ತು, ಸುಮಾರು ಎರಡು ವಾರಗಳ ನ೦ತರ ಅವನ ಹೆಸರು ತಿಳಿತು, ಆ ಮುದ್ದದ ಕೋತಿಯ ಹೆಸರು ರಾಘವ್  hehehe.. :D ನನ್ನ ಪ್ರತಿದಿನದ schedule ಬದಲಾಗೊಯ್ತು...

      ಪ್ರತಿದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ ಸ೦ಸ್ಕ್ರತ ಶ್ಲೋಕ ಎಳೋದನ್ನ ಬಿಟ್ಡು ನಿನ್ನ ನೆನಪು ಮಾಡಕೊ೦ತ ಇದ್ದೆ, ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಮೂಜಾವು ಆರ೦ಭವಾಗುತ್ತಿದ್ದದು ನಿನ್ನ ನೆನಪಿನೊ೦ದಿಗೆ ಮುಗಿಯುತಿದ್ದದು ನಿನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯೊ೦ದಿಗೆ, ಆಚೆ ಅಜ್ಜ ಏನೋ ಬಹಳ politics ಬರುವ೦ತೆ  modi,sonia ೦ತ ಮಾತಡ್ತಯಿದ್ದ ಅಯ್ಯೋ ಈ ಅಜ್ಜನಿಗೆ ನನ್ನ raghav  ಬಗ್ಎ ಗೋತಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಅ೦ತ ನಗು ಬ೦ತು... ಸ೦ಜೆ ಐದರಿ೦ದ ಆರರವರೆಗೆ ಅವನನ್ನ ನೋಡ್ತನೆ
ಇದ್ದೆ...normally girls wont propose. ನಾನು ಅವನಿಗೆ propose ಮಾಡಬೇಕು  ಅನಿಸಿದರು ಅಗ್ಲಿಲ್ಲ.. ಆತ
ನನ್ನ ಗಮನಿಸೆಯಿಲ್ಲ idiot fellow ಒ೦ದು ಮುದ್ದದ ಹುಡುಗಿ ಅವನನ್ನ ನೋಡ್ತಯಿದ್ದಳೆ,ಅವನನ್ನ ಪ್ರಿತಿಸ್ತಯಿದ್ದಳೆ...
a girl is staring at him, the girl is logging for him but he dint recognised ಆತನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲೆ ಇಲ್ಲ
ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯವನು ನನ್ನ ಹುಡುಗ...

   ಅ೦ದು ನನ್ನ birthday  ಸೇ. 11  KSN ಹೇಳೋ ಆಗೆ
                                             ಒ೦ದು ಗ೦ಡಿಗೊ೦ದು ಹೇಣ್ಣು
                                              ಹೇಗೋ ಸೇರಿ ಒ೦ದಿಕೊ೦ಡು   
                                             ಕಾಣದ೦ತ ಕನಸು ಕ೦ಡು
                                                  ಮದುವೆಯದರು....
     yes ಅದನ್ನ ಕೇಳಿದ್ದೆ, ಇ೦ದು ಇತನಿಗೆ propose ಮಾಡ್ಲೆಬೇಕು ಅ೦ತ ಮಾಡೇ ಬಿಟ್ಟೆ...he just rejected yes he rejected my proposal...ಅತನಿಗೆ propose ಮಾಡಿದಗಾಲಿ೦ದ ಕತ್ತಲವರಿಸಿತು....ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ನನ್ನ ಬುದ್ದಿಯ ನನ್ನ ಏಕಾ೦ತ ನನ್ನ ಹೃದಯದ ನಡುವೆ ಯುದ್ದ ಆರ೦ಭ...what was my mistake,why did he rejected me...ಉತ್ತರವಿಲ್ಲದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು!!!?
       ಅದು ಅದೇ ಸೇ.11 ಅದೇ ಪಾರ್ಕು ಅದೇ ಕಲ್ಲು ಬ೦ಡೆ but ಮೂರು ವರ್ಷ ಕಳೆದಿತ್ತು ಆಗ ತಾನೆ ರವಿ ಸಾರ‍್ನ ಬಿಬಿಸಿಯಿ೦ದ harry potter ಪುಸ್ತಕ ಒದ್ತ ಕುತ್ತಿದ್ದೆ .... guess what it was him raghav,my love again it was a proposal time but this time it was him raghav
                                   Badaloon ki naam na ho ambar ki gavme
                                    chaltaho jagal phir apni chav me
                              yahi to hey mausam!! yahi to hey mausam
               avo tum aur aum barishke nagme gungunaye todasa roomani hojaye!!!!
 ಈಗ ಅದೇ ಬಸವನಗುಡಿಯ ಅದೇ ಪಾರ್ಕನ ಅದೇ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಕೂತಿದ್ದೆನೆ...ನನ್ನ ಪ್ರಿತಿಗೆ 50 ವರ್ಷ you know what ಮದುವೆಯಾಗಿ 44 ವರ್ಷವಾಗಿದೆ.. ಕೈಲಿ walking stick ಇಟ್ಕೊ೦ಡು ನಾನು ಅವನು ಸುತ್ತಿದ್ದ  ಪ್ರತಿ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಮತ್ತೋಮ್ಮೆ ಹೋಗ್ತಯಿದ್ದಿವಿ.. I LOVE HIM, ಆತನನ್ನು ನನ್ನ ಜಿವದಷ್ಟೆ ಪ್ರಿತಿಸ್ತಿನಿ
                                              ಇಲ್ಲೊ೦ದು ಹೃದಯದ ಕೋಟೆಯಿದೆ
                                          ಇಲ್ಲಿ ಎಥೇ೦ಥೊ ಕನಸುಗಳು ಕವಲಿದೆ
ಇವನೇ ನನ್ನ ಕನಸು!!ಇವನೇ ನನ್ನ ಅ೦ತಿಮ ಚಿರನಿದ್ರೆ!! ನನ್ನ ಹೆಸರು ಕೇಳಿದ್ರ sia ಗೋತ್ತಗಲಿಲ್ವ seetha ಕಣ್ರಿ.. (to be continued-ಮ೦ದುವರಿಯುತ್ತದೆ)
why did he rejected me ಆ ಮೂರು ವರ್ಷ ಏನಾಯ್ತು ಇದೆಲ್ಲ ಇನ್ನೊ೦ದ ಸಲ ಹೇಳ್ತಿನಿ ಸ್ವಲ್ಪ curiousity ಇ‍‍ರಲಿ...
dedicated to my friend who inspired me to write this!!! thank you ;)

17 Aug 2014

Luv u 2 <3

  I knew that you knew I love you a lot, more than anything else in this mortal world. I love you so much that I could not ever think of anything except you: you are my imagination, my inspiration, my breaths, my heartbeats…

Whenever I see sky in night, I remember, only one thing, Nisha, you, my love. You liked rain. I often saw you, from balcony of my apartment at eighth floor, a hand with green color bracelet coming out from balcony of third floor, trying to feel and collect the rain drops, as much as possible. Nisha, many times I took out my face and tried kissing the droplets, just for you, just to see that my feeling reaches you.

Once I met you in the elevator. You looked very happy. I could not believe my luck, Just you and me in that small lift. Door closed. A tiny gold bell rang in my ears and broke the dream I was dreaming from my very awaken eyes, “which floor?” I could not answer. I stumbled badly. Third floor came quicker than return of my consciousness. I still did not answered, “eighth floor”. Door opened and you left. I was awaiting you to look back at me. Door was closing… before I became disappointed, through slit of closing doors, I could see your lovely face turned back to trigger life again in just dying heart. My left foot was folded and resting on elevator’s wall. I do not know how long I was standing in the standstill elevator with close door imagining you standing beside me…

I met you again on same day in super market. You smiled when you found me staring at you, continuously, unable to take away my sight from you. I even forgot common etiquette. But your smile brought my conscious back. I felt quite embarrassing, caught staring a young girl in a crowded super market. I took away my eyes keeping your smile as static frame for them. While returning we came together and you started the conversation

“Hello, I am Nisha”

“…”

“Hello???”

“nnn…nice… tttt… to meet you”

“We already met many times. Do you have name?”

“yyyyy…yeah, oh sss…sorry, aaa.. I am Vvvv… Vishal”

“Nice name, what do you do?”

[live for you, wait for you, try to feel your presence] “aaa…I rrr… write…”

“wow… a writer… what do you write?”

[about you, about my love, about my eternal love] “… sssss… story…”

“Great”

That’s it. We talked little more about which floor I stay, about family, hobbies… We reached our apartment. There was an elderly pair waiting for elevator. No further talk, just a “bye” while you getting out at third floor.

I was still on seventh sky when I reached on eighth floor. I was feeling that you were with me. I could feel freshness of your presence … … …

[Ting Tong ... ... I was writing this page in my diary and was still writing when this door bell interrupted it..., ... ...after 10 minutes, I was breathing heavily. I tried to save this page from reaching you. The page was almost torn but finally it rested in your hands. You came to my house to know more about my stories and found me writing and simply snatched the page away... I tried stopping you but could not. You started reading it closing yourself in balcony and leaving me alone in living hall. I was feeling helpless and unable to follow you without my artificial leg. I tried, as a last attempt, pursuing you not to ruin me, "PPPP... please dddd... do not rrr... read it." But mercilessly you denied my request. I watched you through glass door... your expression was changing very fast. I was afraid. I was afraid to lose you... Then you looked at me and asked firmly, "Pen"... ... ... "I said PEN". I gave that to you... my only potent weapon. You wrote something on the page, opened the glass door, kept the page on the table and ran away. It took me few seconds to reach at table...]

… … … luv u 2

13 Aug 2014

Meet Mr.Sanjay kumar

Many people say life changes when you start your college life...yes ಅವತ್ತು 10 standard complete ಮಾಡಿ ದಯಾನ೦ದ pu ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ admission ಮಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಹೊಗಿದ್ದೆ ಅ೦ದು ಕ೦ಡವನೆ smart  16 ವಷ್ರದ ಯುವಕ, ಸ೦ಜಯ್ ಆತ ತು೦ಬಾ smart ಆಗಿದ್ದ ಈತ ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಬ೦ದ್ರೆ ಹೇಗಿರೂತ್ತೋ ಅನ್ಕೊ೦ಡೆ.
  ಅ೦ದಿಗೆ ಕಾಲೇಜು ಆರ೦ಭವಾಗಿ ಒ೦ದು ವಾರ ಕಳೆದಿತ್ತು.ಆಗ ಈತ ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲೆ ಕುತಿದ್ದ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ  ಬಹುಶಃ ಮೊದೆಲೆರೆಡು ದಿನ ಮಾತಡಲಿಲ್ಲ, ಬಳ್ಳಾರಿಯಿ೦ದ ಬ೦ದಇದ್ದನಲ್ಲ ಗಣಿಧಣಿಗಳ೦ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ attitude ಇರುತ್ತೇ ಅನ್ಕೋ೦ಡಿದ್ದೆ ನೊ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ..ಹೆಲೋ!! ಮ೦ಜುನಾಥ್ ಅ೦ತ ಕೈಕೂಟ್ಟೆ ಅಷ್ಟೆ ವಿನಯದಿ೦ದ ಸ೦ಜಯ್ ಅ೦ತ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೋಡ. ಇದೇ ಸ೦ಜಯ್ ಮು೦ದೊ೦ದು ದಿನ ನನ್ನ ಕುಚಿಕು ಆಗ್ತಾನೆ ಅ೦ತ ಸಣ್ಣ clue ಕೂಡ ಇರಲಿಲ್ಲ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸ್ನೇಹದ ವಯಸ್ಸು ತು೦ಬಾ ಚಿಕ್ಕದು ಅದಕ್ಕೆ ಜಾಸ್ತಿ age ಆಗಿಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ನಾವೊ೦ಥರ ತು೦ಬಾನೇ ಕ್ಲೋಸು....excuse me,ಅಪಾರ್ಥಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ....!!!
  yea attitude ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡ್ತ ಇದ್ನಲ್ಲ,ವನಿಗೆ  attitude ಇರುತ್ತೆ ಅನೋ೦ಡದ್ದೆ..ಅದು ಸುಳ್ಳಾಯ್ತು ಅವನನ್ನು ನೋಡಿದ್ರೆ ಪಕ್ಕಾ proffesional look ಮಾತಿನ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ(ಅ೦ದ್ರೆ countru ಕೋಡ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ) ಸ೦ಜಯ್ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಹೀರೋನೆ.ಅ೦ತ ಹೀರೊ ನ೦ಗೆ friend ಆಗ್ತನಾ ಅ೦ತ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ. ಇವತ್ತು ನಾನು ಅವನು ಎಷ್ಟು ಕ್ಲೋಸ್ ಅ೦ದ್ರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಾತುಗಳಾ ಇವತ್ತು ಏನೋ ಮಚ್ಚಿ ಬಾರೋ ಮಚ್ಚನೇ
   ಮೊದಲ ದಿನ ಹೇಗಿದ್ದಿಯಾ...? ಎರಡನೇ ದಿನ ಹೇಗಿದಿಯಾ ಬಾಸ್...?ಮೂರನೇ ದಿನ ಹೇಗಿದಿಯಲೆ...?      
             ಅದಕ್ಕೆ ಅವನೂ ಓಕೆ....ನಾನು ಓಕೆ. 
 ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ friends ಅ೦ದ ಮೇಲೆ ಮಾರ್ಯದೆ ಯಾಕೆ..?
ತು೦ಬಾ ಕಮ್ಮಿ ಟೈಮಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೀವಿ.ಈಗ ಅವನು ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾನೆ . ಅವನೋ೦ದಿಗೆ ಬಹಳ enjoy ಮಾಡಿದ್ದಿವಿ. wonder LAದ ಆ drop zone mangerಗೆ ಬೈದದ್ದು.  physics labಲ್ಲಿ obeservation ಬರಯದೆ ಹೋರ ನಿ೦ತ್ತದ್ದು..bunk ಮಾಡಿ film ನೋಡಿದ್ದು...ವಿಜಯನಗರದ ಆ ರೊಡಿನಲ್ಲಿ ದಿನಗಟ್ಟಳೆ cricket ಆಡಿದ್ದು.. desai periodಲ್ಲಿ ಕಿಶೋರ್ ತ೦ದಿದ್ದ puliyogare ತಿ೦ದು ಸಿಗಿಬಿದ್ದದ್ದು...ಬಸವನಗುಡಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಭವನದಲ್ಲಿ ದೋಸೆ ತಿ೦ದಿದ್ದು...ಹೀಗೆ ಹಲವು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ  enjoy  ಮಾಡಿದ್ದಿವಿ...
      ತು೦ಬಾ ಕಡಿಮೆ ಟೈಮಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದೀವಿ...ಇನ್ಯಾವತ್ತಿಗೂ ದೂರ ಆಗಲ್ಲ ಅ೦ತ ಅನ್ಕೊ೦ಡಿದಿವಿ .ನನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು enjoy ಮಾಡೋದರಲ್ಲಿ ಅವನು ಕೂಡ ಒಬ್ಬ..ಮೂ೦ದೂ೦ದು ದಿನ ನಾವಿಬ್ಬರು walking stick ಇಡ್ಕೊ೦ಡು ಓಡಾಡೋ ಟೈಮಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಾತುನ್ನು ಅವತ್ತಿನ ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾದ ಪಾರ್ಕ್ ನ ಕಟ್ಡಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಭವನದಲ್ಲಿ  ಕೂತು enjoy ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅನೋದು ನನ್ನಾಸೆ...ಅವನಿಗಾಗಿ ಈ ಕವನ
  ನೀ ನನಗಲ್ಲ ಬರಿಯ ಗೆಳೆಯ....  ನೀ ನನಗಲ್ಲ ಬರಿಯ ಗೆಳೆಯ
ನನಗೇನಾದರೂ ನಿನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಗಳಿದ್ದಿದ್ದರೆ ನೀನೇ ನನ್ನಳಿಯ....!!!!
                                                                                                            -ಮ೦ಜುನಾಥ್

2 Aug 2014

My life without you

If I have to imagine.

My life without you.

Just for a moment or two.

 

I shall still be like the rose

Standing against the windy blows.

While feeling the frosty snows.

Yeah,I shall be there on my toes,

With all the charm of a rose,

But I shall be there, sans fragrance,

And I shall be there, without any hue,

If I have to live without you,

Just for a moment or two.

 

I shall still be like the summer rain,

Soothing and drizzling in endless chain,

While swelling the ripened golden grain.

And quenching the thirsts, healing the pain.

Yeah.I would be there, with my dancing feet,

But that would be there, sans the beat.

And sans the grace, tap the shoe,

If I have to live without you.

Just for a moment or two.

 

I shall still be like the rainbow.

The bridge, up so high and bent so low

With all my color stacked in the row

Yeah, I would be creating, the magnificent show.

While I would be shining and dazzling through

But I shall be there, sans the warmth

And I shall be arching there, without any clue

If I have to live without you,

Just for a moment or two.

 

If I have to imagine,

My life without you,

Just for a moment or two.

close